بر اساس مستندات متقن، آقای مبرزی در حالی سکان مدیرعاملی شرکت پایانه‌ها و مخازن را در دست دارد که همزمان، نام او در لیست حقوقی پتروشیمی زاگرس تحت عنوان «مشاور تمام‌وقت» دیده می‌شود؛ مشاوره‌ای که برای آن حقوق ماهانه کامل و پرداخت بیمه ۳۱ روزه با سقف تأمین اجتماعی دریافت می‌کند.

من که سال‌ها عمر خود را در سنگر حراست از مرزهای این آب و خاک صرف کرده‌ام، آموخته‌ام که مرز، صرفاً یک خط روی نقشه نیست؛ مرز، ناموس وطن، تاریخ زنده و شاهرگ حیات یک ملت است. امروز، در پیچیدگی‌های ژئوپلیتیک قفقاز جنوبی، شاهد طرحی هستیم که این مفاهیم بنیادین را نشانه گرفته است: «کریدور زنگزور». این نام، دیگر اسم یک جاده‌ی فرضی نیست؛ بلکه اسم رمز یک طراحی خطرناک برای تغییر موازنه‌ی قدرت در همسایگی ما و تنگ کردن حلقه محاصره بر ایران است.

به قلم مرتضی سبحانی نیا در روزهای اخیر، برخی رسانه‌های خارجی با روایتی یک‌سویه و هدفمند از حادثه تیراندازی در شهرستان خمین، تلاش کرده‌اند احساسات عمومی را تحریک کرده و نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی را به خشونت بی‌ضابطه متهم کنند. مطابق روایت این رسانه‌ها، «نیروهای جمهوری اسلامی به سوی دو خودروی غیرنظامی آتش گشوده و […]

روایتی عینی و راهبردی از سه دوره سرپرستی در نهادهای اقتصادی؛ آن‌چه در کتاب‌های مدیریت نمی‌نویسند 🔹 طلایه: نوشتن این یادداشت نه از سر تفنن، بلکه حاصل تجربه‌ای زیسته و شخصی است؛ سه مقطع سرپرستی که هر یک به‌گونه‌ای خاص آموزنده و در عین حال پرفشار بود. از سرپرستی در شرکت توسعه سرمایه‌گذاری مرآت کیش […]

در تاریخ حوادث صنعتی ایران، دو انفجار همچون زخم‌های باز و ماندگار، همچنان بر پیکر زیرساخت‌های کشور باقی مانده‌اند: انفجار قطار نیشابور در سال ۱۳۸۲ و انفجار بندر شهید رجایی بندرعباس در اردیبهشت ۱۴۰۴. فاجعه‌هایی که در ظاهر تفاوت دارند، اما در باطن ریشه‌ای یکسان دارند: عدم درک ماهیت آتش، مواد قابل اشتعال، و واکنش‌های شیمیایی ثانویه.

با توجه به رکود نسبی در بازارهای اروپایی و منطقه‌ای، جهش به بازار آفریقا با پشتوانه تخفیف‌های دریایی و مسیرهای ترکیبی ریلی-جاده‌ای، فرصتی تاریخی برای بازتعریف نقشه صادرات پتروشیمی ایران است. سرمایه‌گذاران هوشمند، اکنون باید در زنجیره حمل‌ونقل، هاب‌های صادراتی و زیرساخت‌های تجمیع کالا مشارکت کنند تا سهم ایران از بازارهای نوظهور تثبیت شود.

در روزهایی که بندر شهید رجایی شاهد یک فاجعه انسانی است، رفتار برخی از شرکت‌های پتروشیمی و صنعتی کشور، جای پرسش‌های جدی باقی گذاشته است. شرکت‌هایی که خود درگیر بحران‌های مالی، بدهی‌های انباشته، حقوق معوقه کارگران و حتی حوادث ناگوار در سایت‌هایشان هستند، امروز در صف اول اطلاعیه‌های همدردی ظاهر شده‌اند و مدعی مشارکت در یاری‌رسانی به بندرعباس‌اند.

اما سوال اصلی اینجاست: چرا صنعت عظیم و استراتژیک پتروشیمی ایران، باید اینچنین گرفتار حوادث کارگری باشد؟ چرا در ذهن مدیران ما کرامت کارگر، فقط در قالب پوشیدن لباس کارگری آن هم در قاب دوربین خلاصه می‌شود و جان انسانی که آن لباس را به تن دارد، محلی از اعراب ندارد؟