روایتی عینی و راهبردی از سه دوره سرپرستی در نهادهای اقتصادی؛ آن‌چه در کتاب‌های مدیریت نمی‌نویسند 🔹 طلایه: نوشتن این یادداشت نه از سر تفنن، بلکه حاصل تجربه‌ای زیسته و شخصی است؛ سه مقطع سرپرستی که هر یک به‌گونه‌ای خاص آموزنده و در عین حال پرفشار بود. از سرپرستی در شرکت توسعه سرمایه‌گذاری مرآت کیش […]

در تاریخ حوادث صنعتی ایران، دو انفجار همچون زخم‌های باز و ماندگار، همچنان بر پیکر زیرساخت‌های کشور باقی مانده‌اند: انفجار قطار نیشابور در سال ۱۳۸۲ و انفجار بندر شهید رجایی بندرعباس در اردیبهشت ۱۴۰۴. فاجعه‌هایی که در ظاهر تفاوت دارند، اما در باطن ریشه‌ای یکسان دارند: عدم درک ماهیت آتش، مواد قابل اشتعال، و واکنش‌های شیمیایی ثانویه.

با توجه به رکود نسبی در بازارهای اروپایی و منطقه‌ای، جهش به بازار آفریقا با پشتوانه تخفیف‌های دریایی و مسیرهای ترکیبی ریلی-جاده‌ای، فرصتی تاریخی برای بازتعریف نقشه صادرات پتروشیمی ایران است. سرمایه‌گذاران هوشمند، اکنون باید در زنجیره حمل‌ونقل، هاب‌های صادراتی و زیرساخت‌های تجمیع کالا مشارکت کنند تا سهم ایران از بازارهای نوظهور تثبیت شود.

در روزهایی که بندر شهید رجایی شاهد یک فاجعه انسانی است، رفتار برخی از شرکت‌های پتروشیمی و صنعتی کشور، جای پرسش‌های جدی باقی گذاشته است. شرکت‌هایی که خود درگیر بحران‌های مالی، بدهی‌های انباشته، حقوق معوقه کارگران و حتی حوادث ناگوار در سایت‌هایشان هستند، امروز در صف اول اطلاعیه‌های همدردی ظاهر شده‌اند و مدعی مشارکت در یاری‌رسانی به بندرعباس‌اند.

اما سوال اصلی اینجاست: چرا صنعت عظیم و استراتژیک پتروشیمی ایران، باید اینچنین گرفتار حوادث کارگری باشد؟ چرا در ذهن مدیران ما کرامت کارگر، فقط در قالب پوشیدن لباس کارگری آن هم در قاب دوربین خلاصه می‌شود و جان انسانی که آن لباس را به تن دارد، محلی از اعراب ندارد؟

شایعه‌پراکنی در چنین شرایطی اغلب از نبود اطلاعات دقیق و شفاف نشأت می‌گیرد. سخنگوی دولت، فاطمه مهاجرانی، اعلام کرده که کانتینرهای دپو شده در بندر احتمالاً حاوی مواد شیمیایی بوده‌اند، اما تا اطفای کامل حریق، اظهارنظر دقیق درباره علت حادثه دشوار است.