در تاریخ حوادث صنعتی ایران، دو انفجار همچون زخمهای باز و ماندگار، همچنان بر پیکر زیرساختهای کشور باقی ماندهاند: انفجار قطار نیشابور در سال ۱۳۸۲ و انفجار بندر شهید رجایی بندرعباس در اردیبهشت ۱۴۰۴. فاجعههایی که در ظاهر تفاوت دارند، اما در باطن ریشهای یکسان دارند: عدم درک ماهیت آتش، مواد قابل اشتعال، و واکنشهای شیمیایی ثانویه.
آفریقا در دسترستر از همیشه!
با توجه به رکود نسبی در بازارهای اروپایی و منطقهای، جهش به بازار آفریقا با پشتوانه تخفیفهای دریایی و مسیرهای ترکیبی ریلی-جادهای، فرصتی تاریخی برای بازتعریف نقشه صادرات پتروشیمی ایران است. سرمایهگذاران هوشمند، اکنون باید در زنجیره حملونقل، هابهای صادراتی و زیرساختهای تجمیع کالا مشارکت کنند تا سهم ایران از بازارهای نوظهور تثبیت شود.
از "کرهگیری" تا "مسئولیت اجتماعی"؛
در روزهایی که بندر شهید رجایی شاهد یک فاجعه انسانی است، رفتار برخی از شرکتهای پتروشیمی و صنعتی کشور، جای پرسشهای جدی باقی گذاشته است. شرکتهایی که خود درگیر بحرانهای مالی، بدهیهای انباشته، حقوق معوقه کارگران و حتی حوادث ناگوار در سایتهایشان هستند، امروز در صف اول اطلاعیههای همدردی ظاهر شدهاند و مدعی مشارکت در یاریرسانی به بندرعباساند.
در ستایش کارگرِ فراموش شده؛
اما سوال اصلی اینجاست: چرا صنعت عظیم و استراتژیک پتروشیمی ایران، باید اینچنین گرفتار حوادث کارگری باشد؟ چرا در ذهن مدیران ما کرامت کارگر، فقط در قالب پوشیدن لباس کارگری آن هم در قاب دوربین خلاصه میشود و جان انسانی که آن لباس را به تن دارد، محلی از اعراب ندارد؟